Rozdział 10

 - Spytałem się, co, do cholery, robisz w moim pokoju?- powtórzył, tak samo szorstko jak za pierwszym razem.  Jego długie nogi zaczęły kroczyć w moją stronę, wyrwał książkę z mojej ręki i ustawił ją z powrotem na półce. Moje myśli zaczęły wirować. Odchrząknął i pomachał dłonią przed moją twarzą.

- Niall powiedział mi, żebym przyprowadziła tutaj Steph. – Mój głos był ledwo słyszalny. Podszedł bliżej i głęboko westchnął. Wskazałam na łóżko, powodując, że jego oczy podążyły za moją ręką. – Za dużo wypiła i Niall powiedział…

- Usłyszałem za pierwszym razem – przerwał. Przebiegł ręką przez swoje włosy, wyraźnie zdenerwowany. Dlaczego tak bardzo się przejął tym, że byliśmy w jego pokoju? Chwila…

- Jesteś częścią tego bractwa? – spytałam. Nie ukrywałam zaszokowania w moim głosie. Harry był daleki mojemu wyobrażeniu chłopaków z bractwa.

- Ta... więc? – zapytał i podszedł jeszcze bliżej. Przestrzeń między nami była nie większa niż pół metra. Próbowałam się cofnąć, ale zderzyłam się z biblioteczką. – Zaskakuje cię to, Theresa?

- Przestań nazywać mnie Theresa.

- To twoje imię, czyż nie? - Uśmiechnął się, jego nastrój stał się nieco weselszy.

Westchnęłam i  odwróciłam się od niego, nie miałam bladego pojęcia gdzie idę, ale musiałam uciec od Harry’ego zanim go uderzę. Albo się rozpłaczę. To był długi dzień, więc bardziej prawdopodobne, że bym się rozpłakała niż kogoś spoliczkowała. A może zdołałabym oba?

- Ona nie może tutaj zostać – powiedział, kiedy dotarłam do drzwi. Gdy się obróciłam, zagryzał kolczyk w wardze. Co go podkusiło, że zdecydował się przedziurawić usta i brwi? To musiało być bolesne.

- Czemu nie? Myślałam, że byliście przyjaciółmi?

- Jesteśmy, ale nikt nigdy nie zostaje w moim pokoju – powiedział i skrzyżował ręce.

Czując przypływ odwagi i zirytowania, wydałam z siebie gromki śmiech – Ohh... rozumiem. Zatem tylko dziewczyny, z którymi się obściskujesz mogą przyjść do twojego pokoju? – Kiedy słowa wyszły z moich ust, jego uśmiech powiększył się.

- Wtedy to nie był mój pokój. Próbujesz powiedzieć, że chcesz się ze mną obściskiwać? Nie jesteś w moim typie, wybacz – powiedział i z jakiegoś powodu mnie to zraniło. Harry nie jest ani trochę w moim typie, ale właściwie nigdy nie powiedziałabym jemu czegoś takiego.

- Jesteś... jesteś… – Nie mogłam znaleźć słów. Zabolało mnie to. Byłam skompromitowana, zła i wykończona tą imprezą. Przestałam starać się z nim porozmawiać, nie był tego wart. – Cóż... w takim razie zabierz ją do innego pokoju, a ja znajdę drogę powrotną do akademiku – rzuciłam i udałam się do drzwi.

- Dobranoc, Theresa – powiedział kiedy zamknęłam z trzaskiem drzwi.

Nie mogłam powstrzymać łez, które zaczęły spływać po moich policzkach, kiedy zeszłam na dół. Już nienawidziłam college’u, a lekcje nawet się nie rozpoczęły. Dlaczego nie mogłam dostać współlokatorki, która byłaby podobna do mnie? Powinnam spać albo przygotowywać się na lekcje poniedziałkowe. Nie pasowałam do takich imprez, a już z całą pewnością nie do spotykania się z tym typem ludzi. Lubiłam Steph, ale w mojej naturze nie leżało radzenie sobie z takimi imprezami i ludźmi podobnymi do Harry’ego. On był dla mnie zagadką, czemu zawsze musiał być taki wredny? I dlaczego miał te wszystkie książki?  Nie ma mowy, że taki chamski, nonszalancki, wytatuowany kretyn jak Harry mógł ewentualnie lubić tamte niesamowite książki. Jedyną rzeczą, którą mogłam sobie wyobrazić, to jego czytającego etykietkę na butelce od piwa. Nawet nie byłam pewna, czy mogłabym znaleźć drogę powrotną do akademiku. Nie miałam pojęcia gdzie ten budynek był usytuowany. Im więcej myślałam o mojej wieczornej decyzji, tym bardziej sfrustrowana i zestresowana się stawałam.

Naprawdę powinnam była to przemyśleć , właśnie dlatego planowałam wszystko za wczasu, żeby sytuacje jak ta nie miały miejsca. Dom był nadal zatłoczony, a muzyka za głośna. Blond włosy i tatuaże Nialla były nie do znalezienia, Zayna tak samo. Może po prostu powinnam była znaleźć przypadkową sypialnię na górze i spać na podłodze? Znajdowało się tam co najmniej 15 pokoi i może miałabym szczęście i na nikogo nie wpadła. Ale lepiej było, że zrezygnowałam z tego planu. Mimo starań zamaskowania emocji, nie wychodziło mi to. Wróciłam z powrotem na górę, znalazłam łazienkę, usiadłam na podłodze z głową między kolanami i znowu zadzwoniłam do Noaha. Odebrał po drugim sygnale.

- Tess? Jest późno, wszystko w porządku? -  powiedział, jego głos był wycieńczony.

- Ta... nie... Poszłam na głupią imprezę z moją współlokatorką i obecnie utknęłam w domu bractwa bez miejsca do spania i bez możliwości, żeby dostać się z powrotem do mojego pokoju – zaszlochałam. 

Wiedziałam, że mój problem nie był sprawą życia lub śmierci, ale byłam porządnie zła na siebie za wpakowanie się w ten bajzel.

- Impreza? Z tą rudowłosą dziewczyną? - Wydawał się być zaskoczony.

- Tak... ale ona jest nieprzytomna.

- Whoa, czemu w ogóle spędzasz z nią czas? Ona jest taka... po prostu nie jest to ktoś z kim powinnaś się zadawać  – odrzekł i to mnie zirytowało. Chciałam, żeby powiedział, że będzie dobrze, że jutro jest nowy dzień, coś poza byciem krytycznym.

- To nie chodzi o to, Noah... – odezwałam się. Klamka od drzwi zabrzęczała, a ja wstałam. – Minutka – powiedziałam i wytarłam oczy, po czym spojrzałam w lustro. Papier toaletowy rozmazał eyeliner jeszcze bardziej. Właśnie dlatego nie noszę tego gówna. – Odzwonię, ktoś chce skorzystać z łazienki – rzuciłam i rozłączyłam się zanim zdążył zaprotestować. Ktoś niecierpliwie dobijał się do drzwi, a ja jęknęłam, gdy je otworzyłam, przecierając ponownie powieki. – Powiedziałam tylko min... – przerwałam, kiedy moje oczy napotkały wzrok Harry’ego.